Coschap Uganda
25 Januari 2014 | Oeganda, Mutolere
Lieve allemaal,
Jullie hebben ons al zo'n twee weken moeten missen in Nederland. In ruil daarvoor zullen we onze hoogtepunten die we tot nut toe hebben meegemaakt met jullie delen.
Bij voorbaat excuses als het een lang verhaal wordt. We vergeven ieder die er niet aan wil beginnen!
Uganda. Te beginnen in Kampala de hoofdstad waar we de eerste dagen hebben doorgebracht. Geen stad waarin je de mooie authentieke kerken en musea af vinkt, maar waar je met z'n tweeën achter op een motor (boda boda) gaat zitten en je laat leiden door een hectiek van verkeer. Straten vol motors, scooters, auto's, busjes, fietsers en voetgangers. Geld pinnen en een simkaart halen waren een dagtaak maar dan heb je ook meteen een mooie tour door de stad. Bruin van het stof en de uitlaatgassen kwamen we terug in het hostel om de volgende dag onze reis met de bus te maken naar Kisoro, ver in het zuidwesten van Uganda. Tijdens deze reis werd het duidelijk waarom Oeganda ook wel de parel van Afrika wordt genoemd. Nadat we Kampala gepasseerd hadden, kwamen we terecht in de felgroene natuur van het land. Rijen bananenbomen, moerassen, meren, heuvels met bossen en af en toe een dorp. We waren de enige twee blanken (mzungu's) in de bus en werden daarom met grote ogen aangestaard. Een aantal vrouwen bleken erg geïnteresseerd in de haren van Claudia en trokken er stiekem aan en tegen Alice werd brutaal gezegd dat ze op een baby leek. Ook van buiten de bus werden we bliksemsnel opgemerkt, wellicht omdat onze witte huid zo reflecteerde door het raam. Nederlands als we zijn hadden we drinken en eten meegenomen in de bus maar dat bleek eigenlijk niet nodig. In de passerende dorpen kwamen mensen met stokken en manden door de ramen snacks verkopen zoals vlees op >1 meter lange stok (soort grote sate eigenlijk), gekookte bananenprut (Matooke), maiskolven en pannenkoekjes (chapati). Dan hebben we meteen de Ugandese keuken beschreven, met uitzondering van de bonen en aardappels.
Na een dikke tien uur in de bus bereikten we eindelijk de heuvels van Kisoro. Hier werden we opgewacht door dokter Vierhout (Ronald), de Nederlandse chirurg van het ziekenhuis, en reden we naar Mutolere, het dorp waar het ziekenhuis staat. Met open armen zijn we door Marijke en Ronald ontvangen, een tropische start met biertje op terras.
Het ziekenhuis staat op een heel groot terrein waar de kerk centraal staat. Elke ochtend is er mis en worden wij als overburen in het guesthouse wakker gezongen. Dit maakte ons nieuwsgierig dus zijn we op een zondag eens gaan kijken in onze mooiste tenue (zie foto). Allebei hebben we niet veel kerkervaring maar de mis hier is echt iets anders dan in Nederland. De priester maakt aan een stuk door grappen, er wordt veel gezongen begeleid met trommels en en iedereen zingt en klapt mee. Daarbij zit het hele dorp (en het hele ziekenhuis) in de kerk.
Naast de kerk op het terrein staan een school en woningen voor verpleegkundigen en een groot guesthouse waar wij dus in verblijven. Dit is onderdeel van het oude klooster en we slapen dan ook in oude nonnenkamers. Praktisch alle mensen die in het ziekenhuis werken wonen ook op het terrein. Ook de familieleden van de patiënten slapen en koken bij het ziekenhuis dus je begrijpt dan hier net een dorp is.
Het ziekenhuis is wat anders dan we gewend zijn maar ziet er best prima uit afgezien van het archiefkantoor (zie foto). Er is een chirurgie, gynaecologie/verloskunde, kinder en interne afdeling en heeft zusters in blauwe pakjes, roze pakjes, paarse pakjes, geruite pakjes en nonnenpakken (dit is een soort rangschikking van opleidingsniveau). De grond van het ziekenhuis ligt vol familieleden van patiënten die ze verzorgen en daarnaast druk aan het wassen en koken zijn. Ze maken hier dankbaar gebruik van stromend water en elektriciteit. Water en stroom zijn er dus wel alhoewel de generator gemiddeld 3 keer per dag aan moet springen omdat de stroom uitvalt. Waar niet aan te wennen valt, zijn overigens de riekende walmen die je tegemoet komen wanneer je het ziekenhuis binnenkomt. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.. Er liggen hier wat betreft patiënten heftige casuïstiek: steek- en brandwonden over hele lichaam, tetanus, een kind waarbij een tumor de hele buik in beslag nam, uitgebreide botonstekingen en bij de eerste keizersnede die Alice assisteerde kwam er tot eerste schrik een tweeling en tot tweede schrik een misvormd kind wat meer weg had van een monster dan van een kind. Deze heeft het helaas niet overleefd. De foto zullen we jullie besparen.
We zijn hier uiteraard gekomen voor het coschap public health en hebben daarom een outreach meegepakt. In een volle ambulance gingen we op weg naar een pygmeëendorp ver in de bergen. Een reis die an sich was al een belevenis was. De Afrikanen met wie we in de auto zaten hebben de volle 3 uur heen en terug gezongen. Daarnaast was er geen verharde weg en kuilen tot en met maar met de beste uitzichten tijdens een coschap ooit. In het dorp werd uitleg gegeven over zwangerschap, werden kinderen gevaccineerd en gewogen en was en een soort huisartsenspreekuur. Claudia hield zich bezig met het invullen van de groeidiagrammen van de mooie bruine babies en Alice was hoofd van de farmacie bij het huisartsenspreekuur (zie foto).
Naast onze werkzaamheden in het ziekenhuis hebben we de omgeving al goed verkend. We zitten hier tussen de groene heuvels en op heldere dagen zijn in de verte 3 dikke vulkanen te zien (op ons lijstje om te beklimmen). We hebben er overigens een nieuwe hobby bij: vogelspotten. Met onze verrekijker van de overgrootvader van Alice en Ronald als gids hebben we al hele mooie kleurige vogeltjes kunnen zien. Niet de eerste beste huismus maar dikke roofvogels en super zeldzame tropische vogels (hebben we ons laten vertellen). Ook hebben we hier fietsen waarmee we op pad zijn geweest. Zodra we onszelf buiten de ziekenhuismuren begeven, worden we nageroepen: hello how are you, mzungu mzungu!! aangesproken en geknuffeld door kinderen. Van veraf zien ze ons aankomen. Sommige kleine kinderen beginnen ook wel eens spontaan te huilen als ze ons zien.. Elke avond wordt hier op het terrein gevolleybald en gevoetbald gesponsord door shirtjes van kruidvat, super de boer en andere tweede handjes uit het Westen. Hier ontmoeten we studenten verpleegkunde waarvan vooral de mannen graag met ons willen kletsen en geschrokken van onze chique laptops vroegen of we daar ook films mee konden afspelen. Het verschil tussen Nederland en Uganda is in heel veel dingen heel groot en dat maakt onze gesprekken met de studenten hier soms wat ongemakkelijk. Inmiddels hebben we er ook een paar hele leuke Ugandese dokters vrienden bij, met wie we de verschillen kunnen bediscussiëren en met wie we binnenkort hopelijk een dansje zullen wagen.. Verder leven we een nonnenbestaan: om 7 uur maken we onze ochtendronde over de afdelingen en het is iedere avond vroeg naar bed geblazen.
Na eindeloos veel pogingen om dit bericht te plaatsen, kunnen we niet garanderen dat er nog een bericht volgen zal.
Met liefde, A & C
Jullie hebben ons al zo'n twee weken moeten missen in Nederland. In ruil daarvoor zullen we onze hoogtepunten die we tot nut toe hebben meegemaakt met jullie delen.
Bij voorbaat excuses als het een lang verhaal wordt. We vergeven ieder die er niet aan wil beginnen!
Uganda. Te beginnen in Kampala de hoofdstad waar we de eerste dagen hebben doorgebracht. Geen stad waarin je de mooie authentieke kerken en musea af vinkt, maar waar je met z'n tweeën achter op een motor (boda boda) gaat zitten en je laat leiden door een hectiek van verkeer. Straten vol motors, scooters, auto's, busjes, fietsers en voetgangers. Geld pinnen en een simkaart halen waren een dagtaak maar dan heb je ook meteen een mooie tour door de stad. Bruin van het stof en de uitlaatgassen kwamen we terug in het hostel om de volgende dag onze reis met de bus te maken naar Kisoro, ver in het zuidwesten van Uganda. Tijdens deze reis werd het duidelijk waarom Oeganda ook wel de parel van Afrika wordt genoemd. Nadat we Kampala gepasseerd hadden, kwamen we terecht in de felgroene natuur van het land. Rijen bananenbomen, moerassen, meren, heuvels met bossen en af en toe een dorp. We waren de enige twee blanken (mzungu's) in de bus en werden daarom met grote ogen aangestaard. Een aantal vrouwen bleken erg geïnteresseerd in de haren van Claudia en trokken er stiekem aan en tegen Alice werd brutaal gezegd dat ze op een baby leek. Ook van buiten de bus werden we bliksemsnel opgemerkt, wellicht omdat onze witte huid zo reflecteerde door het raam. Nederlands als we zijn hadden we drinken en eten meegenomen in de bus maar dat bleek eigenlijk niet nodig. In de passerende dorpen kwamen mensen met stokken en manden door de ramen snacks verkopen zoals vlees op >1 meter lange stok (soort grote sate eigenlijk), gekookte bananenprut (Matooke), maiskolven en pannenkoekjes (chapati). Dan hebben we meteen de Ugandese keuken beschreven, met uitzondering van de bonen en aardappels.
Na een dikke tien uur in de bus bereikten we eindelijk de heuvels van Kisoro. Hier werden we opgewacht door dokter Vierhout (Ronald), de Nederlandse chirurg van het ziekenhuis, en reden we naar Mutolere, het dorp waar het ziekenhuis staat. Met open armen zijn we door Marijke en Ronald ontvangen, een tropische start met biertje op terras.
Het ziekenhuis staat op een heel groot terrein waar de kerk centraal staat. Elke ochtend is er mis en worden wij als overburen in het guesthouse wakker gezongen. Dit maakte ons nieuwsgierig dus zijn we op een zondag eens gaan kijken in onze mooiste tenue (zie foto). Allebei hebben we niet veel kerkervaring maar de mis hier is echt iets anders dan in Nederland. De priester maakt aan een stuk door grappen, er wordt veel gezongen begeleid met trommels en en iedereen zingt en klapt mee. Daarbij zit het hele dorp (en het hele ziekenhuis) in de kerk.
Naast de kerk op het terrein staan een school en woningen voor verpleegkundigen en een groot guesthouse waar wij dus in verblijven. Dit is onderdeel van het oude klooster en we slapen dan ook in oude nonnenkamers. Praktisch alle mensen die in het ziekenhuis werken wonen ook op het terrein. Ook de familieleden van de patiënten slapen en koken bij het ziekenhuis dus je begrijpt dan hier net een dorp is.
Het ziekenhuis is wat anders dan we gewend zijn maar ziet er best prima uit afgezien van het archiefkantoor (zie foto). Er is een chirurgie, gynaecologie/verloskunde, kinder en interne afdeling en heeft zusters in blauwe pakjes, roze pakjes, paarse pakjes, geruite pakjes en nonnenpakken (dit is een soort rangschikking van opleidingsniveau). De grond van het ziekenhuis ligt vol familieleden van patiënten die ze verzorgen en daarnaast druk aan het wassen en koken zijn. Ze maken hier dankbaar gebruik van stromend water en elektriciteit. Water en stroom zijn er dus wel alhoewel de generator gemiddeld 3 keer per dag aan moet springen omdat de stroom uitvalt. Waar niet aan te wennen valt, zijn overigens de riekende walmen die je tegemoet komen wanneer je het ziekenhuis binnenkomt. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.. Er liggen hier wat betreft patiënten heftige casuïstiek: steek- en brandwonden over hele lichaam, tetanus, een kind waarbij een tumor de hele buik in beslag nam, uitgebreide botonstekingen en bij de eerste keizersnede die Alice assisteerde kwam er tot eerste schrik een tweeling en tot tweede schrik een misvormd kind wat meer weg had van een monster dan van een kind. Deze heeft het helaas niet overleefd. De foto zullen we jullie besparen.
We zijn hier uiteraard gekomen voor het coschap public health en hebben daarom een outreach meegepakt. In een volle ambulance gingen we op weg naar een pygmeëendorp ver in de bergen. Een reis die an sich was al een belevenis was. De Afrikanen met wie we in de auto zaten hebben de volle 3 uur heen en terug gezongen. Daarnaast was er geen verharde weg en kuilen tot en met maar met de beste uitzichten tijdens een coschap ooit. In het dorp werd uitleg gegeven over zwangerschap, werden kinderen gevaccineerd en gewogen en was en een soort huisartsenspreekuur. Claudia hield zich bezig met het invullen van de groeidiagrammen van de mooie bruine babies en Alice was hoofd van de farmacie bij het huisartsenspreekuur (zie foto).
Naast onze werkzaamheden in het ziekenhuis hebben we de omgeving al goed verkend. We zitten hier tussen de groene heuvels en op heldere dagen zijn in de verte 3 dikke vulkanen te zien (op ons lijstje om te beklimmen). We hebben er overigens een nieuwe hobby bij: vogelspotten. Met onze verrekijker van de overgrootvader van Alice en Ronald als gids hebben we al hele mooie kleurige vogeltjes kunnen zien. Niet de eerste beste huismus maar dikke roofvogels en super zeldzame tropische vogels (hebben we ons laten vertellen). Ook hebben we hier fietsen waarmee we op pad zijn geweest. Zodra we onszelf buiten de ziekenhuismuren begeven, worden we nageroepen: hello how are you, mzungu mzungu!! aangesproken en geknuffeld door kinderen. Van veraf zien ze ons aankomen. Sommige kleine kinderen beginnen ook wel eens spontaan te huilen als ze ons zien.. Elke avond wordt hier op het terrein gevolleybald en gevoetbald gesponsord door shirtjes van kruidvat, super de boer en andere tweede handjes uit het Westen. Hier ontmoeten we studenten verpleegkunde waarvan vooral de mannen graag met ons willen kletsen en geschrokken van onze chique laptops vroegen of we daar ook films mee konden afspelen. Het verschil tussen Nederland en Uganda is in heel veel dingen heel groot en dat maakt onze gesprekken met de studenten hier soms wat ongemakkelijk. Inmiddels hebben we er ook een paar hele leuke Ugandese dokters vrienden bij, met wie we de verschillen kunnen bediscussiëren en met wie we binnenkort hopelijk een dansje zullen wagen.. Verder leven we een nonnenbestaan: om 7 uur maken we onze ochtendronde over de afdelingen en het is iedere avond vroeg naar bed geblazen.
Na eindeloos veel pogingen om dit bericht te plaatsen, kunnen we niet garanderen dat er nog een bericht volgen zal.
Met liefde, A & C
-
29 Januari 2014 - 17:19
Tessa:
Heel herkenbaar! Goed dat jullie t zo naar je zin hebben. Veel plezier nog! -
29 Januari 2014 - 17:19
Tessa:
Heel herkenbaar! Goed dat jullie t zo naar je zin hebben. Veel plezier nog! -
30 Januari 2014 - 09:14
Marcia:
Leuk! Fijn dat jullie hebben ge-update en de meeste mensen daar lijken grappig. x -
30 Januari 2014 - 11:59
Marloes:
Wow!!! Wat een fantastisch verhaal en wat een mooie foto's!!! Wat had ik hier graag bij eillen zijn!! Geniet er nog maar van want Pblok is ^}%{*}$${^{*+{*}$~$}^!
Kusje baai!! -
30 Januari 2014 - 21:42
W. Smallenbroek:
Lieve Alice en beste Claudia,eerst een paar keer gelezen wat jullie allemaal te vertellen hadden en dat was een heleboel. Indrukwekkend! En dan de foto's er bij die het geschrevene goed onderstrepen. Wat een ervaringen en indrukken hebben jullie al opgedaan die je je leven niet meer zal vergeten. Ook het leren omgaan met mensen uit een hele andere cultuur. De natuur zal overweldigend mooi en groen zijn. Ik vind het leuk dat jullie een mis mee hebben gemaakt met veel vrolijkheid in hun geloof. Jullie hebben nog een hele tijd voor de boeg en zullen genoeg meemaken om in je leven te kunnen gebruiken als jullie weer thuis zijn.Zijn jullie voor je gevoel een beetje op je plaats in jullie ziekenhuisdorp? De mensen die er wonen ga je steeds beter kennen en dan wordt het vertrouwd.
Ons leventje hier is saai in jullie ogen, maar net zo waardevol. Deze week een beetje winter.
We wensen jullie nog een hele goede tij toe en pas goed op jezelf. In gedachten leven we op afstand mee.
Groetjes en liefs,
opa en oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley