Klapperrrrrr van de weeeek

We willen graag nog een aantal anekdotes met jullie delen. Te beginnen met een mooie fietstocht naar een meer hier in de buurt, Lake Mutanda. Op de heenweg kwamen we allereerst schreeuwend geitenkoor tegen zoals bekend van youtube die we jullie niet willen onthouden. Vervolgens moesten we flink bergje op, alhoewel met schitterend uitzicht over het meer en Afrikaans publiek langs de kant daar is de tour de France niets bij. Claudia nam gedurende 10km bergop een liftster mee achterop de mountain bike, een ware belevenis voor de vrouw en de mensen langs de kant wat het gejoel en gejuich nog harder aan zette. Bij terugkeer hoorde we het al rommelen in de verte en belandde we in een forse tropische bui en vlijmscherpe bliksem die op 5m afstand van Alice haar hoofd op de elektriciteitspaal insloeg. Maximale schrik!! Daarna raakten we van het padje en waardoor we 1,5u over een idioot slechte weg om moesten door de stromende regen. Na een valpartij op de vulkaanstenen brokken weggetjes en achterna gezeten door wel 20 onvermoeibare kinderen die niets van onze chagrijnigheid aantrokken, vierden we eenmaal thuis het leven.

De humor van de Afrikanen blijft voor ons onbegrijpelijk… Tijdens de ochtendvisite langs de patiënten wordt hartelijk gelachen om de meest ernstige situaties: een man met dwarslaesie en flinke ontstekende doorligplekken, een man die definitief zijn zicht kwijt is na een ongeluk, twee maanden of zelfs jaren bestaande botbreuken en ellenbogen uit de kom, pussende onderarmen met spoedamputatie als gevolg en een letterlijk rottende baarmoeder die midden in de nacht verwijderd moest worden. Kortom, het lijkt op enorme leedvermaak maar dit is wellicht hun beste poging om met deze ellende om te gaan. We hebben hier trouwens ook nog niemand zien huilen, terwijl er meerdere situaties zijn waarin wij onze tranen met moeite wegslikten. Waar je als dokter hier ook rekening mee moet houden, zijn de bezoeken van patiënten aan de kruidendokters in het bos. Zo worden vagina’s vol gestopt met bladeren en kruiden om de bevallingen te bespoedigen, breuken behandeld met zalvenmengsels, abcessen doorgestoken met hete poken en een vergrote milt met krassen op de buik. Op de een of andere manier belanden ze toch allemaal in het ziekenhuis..

Onze nieuwe vriendin heet Mama Precious en woont tegenover het ziekenhuis terrein. Ze verkoopt ons bier en eieren en is logischerwijs de moeder van de schattige Precious! Leuk mens. Josef, een verpleegkundige die bij ons aandrong een film te kijken, had nog nooit een zonnebril gezien en begreep er dan ook niks van. Nadat we uitlegden dat dit tegen de zon was en het geen sterkte bevatte, leek hij nog niet overtuigd van het nut. Geen Ugandees die een zonnebril draagt, we hebben er slechts 1 betrapt die er wellicht niet veel door zag omdat hij ‘m op zijn achterhoofd droeg. Deze zelfde Josef zag bij ons de kaas op tafel liggen en zag de gele homp aan voor fruit. Want ondanks dat de koeien hier dagelijks overal midden over de weg lopen had hij dit product nog nooit gezien. We beginnen hier al aardig wat vrienden te maken. Vorig weekend hebben we de bloemetjes buiten gezet: door het OK personeel waren we uitgenodigd om bier te drinken bij de pork joint waar je dus pork eet en kan poulen. Dit bleek zich af te spelen in een ruimte met zwarte muren en plafond waar we met de handen gezamenlijk uit grote schalen graaiden onder het genot van Ugandese reggeaton muziek waar Alice overigens een cdtje van heeft gekregen.

Afgelopen weekend hebben we een tripje gemaakt naar een van de prachtige meren, Lake Bunyouni, in de omgeving. Terwijl de chirurg en zijn collega al fietsend de 60 km bergweg aflegde, zijn wij met de vrouw van chirurg per four-wheel drive gegaan. Een mooie reis door de Afrikaanse dorpen en bamboo jungle vergezeld met apen op de weg. Aan het meer hebben we gezwommen en gekanood. Dat laatste was wel weer een bijzondere ervaring. In een uitgeholde boomstam gingen we op pad met onze gids Naboti, een lieve jongen van 19 die we de hele reis Nederlandse woordjes hebben moeten leren. Lake B staat bekend om de vele eilanden, in totaal 29, waarvan we er 2 aangedaan hebben. Met zo’n zware houten kano meer dan zat kunnen we jullie vertellen. Het eerste eiland heette punishment island waar nog zo’n 60 jaar geleden de vrouwen werden verbannen die betrapt werden van overspel of seks voor het huwelijk. Het eiland bestond slechts uit 1 kale boom vol vogels en voor de rest wat grassen. Weinig overlevingskansen dus. Na dit eiland gepasseerd te zijn achterom keken en zagen we de dreigende regen en onweerswolken weer op ons af komen.. Gauw peddelend naar het volgende eiland, Bushara island, bekend van de mooie vogels en oude Engelse toeristen met verrekijkers, ontweken we net aan de harde klappen van het onweer en stromende regen. Na twee uur wachten op droog weer en vooral minder sterke stroming, konden we weer verder. Dit keer zonder bliksem te vangen.

We gaan regelmatig naar de dichtstbijzijnde stad, Kisoro, om boodschappen te doen en rijden dan altijd over de plaatselijke landingsbaan. Leukste vliegbasis ooit: begrensd door 2 slappe slagbomen loopt een brede baan asfalt loodrecht richting de hoofdstraat naar het dorp (zie foto’s). Het lijkt wel Fusion (voor de insiders) maar hier wordt de ladingsbaan wel degelijk gebruikt en staan de slagbomen, gelukkig wel in gebruik, soms zo’n half uur naar beneden.

Ons onderzoekje naar de spoedzorg is inmiddels bijna afgerond, we hebben vele bizarre situaties en praktijken mogen observeren. Onze belangrijkste conclusie van het geheel is dat ondanks de ernst van de casus, patiënten na aankomst in het ziekenhuis soms pas na 24 uur gezien worden door een dokter. Dat doet ons wederom beseffen hoe blij we in Nederland zijn met de spoedeisende hulp! We bieden dit rapport aan het ziekenhuis met ook een aantal mogelijkheden om het systeem wat efficiënter te laten verlopen.
Nog twee weken en dan zit onze tijd er wat ziekenhuis betreft weer op. Daarna hebben we nog even om de rest van Uganda te ontdekken. Tot nu toe staat een aantal national parks icl safari op de planning.
Wellicht tot de volgende keer!
Liefs, Claudia en Alice